Thursday, February 12, 2009

ปลากัดที่พิตส์เบอร์ก

เมื่อสุดสัปดาห์ที่แล้วไปเดินที่ Waterfront ซึ่งเป็นแหล่งรวมร้านค้าที่นี่ จริงๆ ก็ไม่ได้กะไปซื้อของกินหรือเสื้อผ้าเหมือนที่เคย เพราะคราวนี้กะไปเดินร้านขายอุปกรณ์สัตว์เลี้ยง PETCO ซึ่งก็ไม่เคยเข้าไปเิดินเลย เพราะที่ผ่านมาไม่ได้เลี้ยงสัตว์อะไร แต่เมื่อเดือนที่ผ่านมา ขอปลาทองพร้อมตู้และอุปกรณ์ต่างๆ จากเพื่อนคนนึงที่เรียนจบแล้วต้องกลับเมืองไทย ก็เลยขอรับปลาทองมาเลี้ยง

จริงๆ แล้วตลอดชีวิตที่ผ่านมาเลี้ยงปลามาหลายสิบปีแล้ว ตั้งแต่ตอนอยู่ ป.ห้า ป.หก ซึ่งเลี้ยงพวกปลาหางนกยูง ปลาสอด คือเน้นพวกปลาที่เลี้ยงง่ายๆ พอขึ้น ม.หนึ่ง ก็เริ่มเลี้ยงปลากัด เพราะจำได้ว่าวิชาวิทยาศาสตร์มีใ้ห้เลี้ยงปลากัด

การเลี้ยงปลากัดนี่ยุ่งยากกว่าปลาหางนกยูงหน่อยนึงก็คือว่า มันต้องกินอาหารสด ที่มีชีวิต พวกลูกน้ำ หรือไรทะเล (ตัวแดงๆ ยาวประมาณเซนต์นึง) ตอนอยู่ ม.หนึ่ง จำไ้ด้ว่าหลังเลิกเรียน อย่างน้องหนึ่งวันในสัปดาห์ต้องไปเดินที่สะพานเหล็ก (ซึ่งแต่ก่อนมีร้านขายปลาหลายร้านเหมือนกัน) และก็ที่วงเวียนใหญ่แถวถนนลาดหญ้า ฝั่งตรงข้ามเซนทรัลลาดหญ้า ถ้าเดินเข้าไปในซอยก็จะมีร้านขายปลาหลายร้านเป็นแถบๆ ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะยังมีอยู่หรือเปล่า

หลักๆ ที่ไปเดินก็คือซื้ออาหารปลากัดนี่แหละ พวกไรทะเล ไม่ได้ซื้อลูกน้ำเพราะไม่อยากโดนยุงกัดมากไปกว่านี้ บางทีก็ไปซื้อปลาไปเพิ่มบ้าง ปลากัดเป็นปลาที่สวยจริงๆ ทั้งสีสัดและรูปร่าง ตอนนั้นที่เลี้ยงก็เลี้ยงพวกปลากัดหม้อ หรือปลากัดไทยและก็ปลากัดจีน ปลากัดหม้อจะมีครีบและหางที่สั้นกว่าปลากัดจีน แต่จะดุกว่ามาก เรียกว่าปลากัดนี่เป็นปลานักสู้จริงๆ

ตอนเลี้ยงก็ไม่ได้เอามากัดกัน ส่วนมากก็เลี้ยงไว้ดู และก็ผสมพันธุ์ ซึ่งการเพาะปลากัดนี่ยากมากเคยเพาะจนเป็นตัวเล็ก แต่ว่าไม่เคยรอดออกมาเป็นตัวใหญ่ๆ เลย และถ้าจะเลี้ยงปลากัดให้สีสวยต้องเลี้ยงในขวดที่แ่ช่ด้วยใบหูกวาง ซึ่งน้ำมันจะออกสีเหมือนน้ำชา นอกจากนี้น้ำแช่ใบหูกวางยังช่วยรักษาบาดแผลของปลากัดได้ด้วย สีที่ผมชอบก็คือ สีแดง และก็สีน้ำเงินแกมเขียว ที่ดูแล้วมันสง่างามดี

กลับมาถึงปัจจุบันที่ไปเดินที่ PETCO ก็กะว่าจะไปซื้อยาปรับสภาพน้ำและก็สายยางที่เอาไว้สูบน้ำ ก็พบว่าในร้านนี่มีขายปลาหลายประเภทมากๆ ซึ่งผมไม่คิดว่าจะมีปลาขายด้วย ทั้งพวกปลาทอง ปลาคาร์ฟ และปลาอื่นๆ ที่ไม่ค่อยคุ้นหน้า แต่ที่ทำให้ผมสะดุดตาและทำให้ผมตกใจก็คือ มีปลากัดขายด้วย เรียกภาษาอังกฤษว่า Betta

ปลากัดที่เห็นก็มีปลากัดจีนหลายหลากสี แต่ที่น่าตกใจก็คือ แต่ละตัวเหมือนไม่มีวิญญาณของนักสู้อยู่เลย ปกติขวดปลากัดจะต้องมีแผ่นกระดาษกั้นระหว่างขวด ไม่ให้ปลามันเห็นหน้ากัน ไม่่งั้นมันจะแผ่ครีบ และบางทีก็จะว่าชนขวดจนปากเป็นแผล

แต่ปลากันที่ขายที่นี่ก็ใส่ในกระป๋องพลาสติกใสๆ ปลาแต่ละตัวมันดูหงอยมาก แม้จะไม่มีกระดาษกั้น มันก็ไม่มีความกระเี้หี้ยนกระหือที่ชะแผ่ครีบขู่กัน ครีบแต่ละตัวก็ลู่ตกไม่มีชีวิตชีวาเลย ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขานำเข้ามาจากไหน คิดว่าคนที่นี่ก็คงกะไว้เลี้ยงเพื่อความสวยงาม ปลากัดที่ีนี่ก็คงไม่ได้กินอาหารสดที่มีชีวิตเ่ท่าไหร่ คงกินแต่อาหารแห้งเพื่อให้อยู่รอดไปวันๆ คงไม่ได้แช่น้ำใบหูกวางให้สีสดใส

พอดูแล้วก็รู้สึกหดหู่อย่างอธิบายไม่ถูก เหมือนว่ามันไม่ได้อยู่ในที่ที่เหมาะสมกับมันเท่าไหร่ คิดไปคิดมาก็ลองมามองตัวเอง ก็พบว่าคล้ายกันบางส่วน เพราะว่าชีวิตในปัจจุบันที่เรียนอยู่ที่นี่ แม้ว่าีชีวิตมันจะไม่หงอย แต่มันก็ไม่คึกคักเหมือนตอนอยู่ที่เมืองไทย ก็อธิบายไม่่ถูกเหมือนกัน คงเป็นว่าเพราะอายุมากขึ้นด้วยส่วนหนึ่ง และอีกส่วนหนึ่งก็เหมือนว่ามีห่วงอยู่เต็มตัว ทั้งห่วงเรื่องเรียนที่นี่ และห่วงที่เมืองไทย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องครอบครัว แฟน และก็เรื่องการงาน

ปลากัดพวกนั้นก็คงเหมือนกัน แม้ว่ามันจะหงอยไปบ้าง แต่ผมคิดว่าเลือดนักสู้ในตัวมันก็คงยังไหลเวียนอยู่ในตัวมันไม่เปลี่ยน แม้ว่ามันจะหงอยแต่ถ้าต้องสู้ มันก็คงยังสู้ไม่ถอย ผมก็จะพยายามทำตัวให้เหมือนปลากัด (ยกเว้นกรณีมองตัวเมียแล้วท้อง) แม้ว่าจะไม่คึกคักเท่าไหร แต่ก็ยังไงมาที่นี่แล้วก็ต้องทนและทำให้สำเร็จให้ได้

สู้ สู้ เหล่าปลากัดที่พิตส์เบอร์ก

(เขียนเมื่อ ๓ กรกฎาคม ๒๕๕๐)

3 comments:

  1. หนูก็เลี้ยงปลากัดจีน

    ReplyDelete
  2. พี่พี่อาหารปลากัดจีนมันคืออะไรหรอค่ะพี่

    ReplyDelete
  3. ให้กินพวกลูกน้ำ
    อาหารแห้งรู้สึกก็จะมีขายครับ ถามร้านขายปลาดูได้ครับ

    ReplyDelete