Thursday, February 12, 2009

บางแก้วอาวุโส

จอห์นเป็นสุนัขพันธ์บางแก้วที่พี่สาวของผมซื้อมาเลี้ยงตั้งแต่ปี 2543 ซึ่งในขณะนั้นบ้านของผมมีสุนัขอยู่สามตัว โดยมีพี่ใหญ่ชื่อเจ้าแย๊ปเป็นสุนัขพันธุ์ไทย (ตายไปแล้วเมื่อสามปีก่อน) และก็มีสุนัขบางแก้วอีกสองตัวชื่อโจและดี้ (ปัจจุบันทั้งสองอายุประมาณ 13 ปี) ตามลำดับ

ถ้านับตามลับอาวุโสในกลุ่มสุนัขด้วยกัน จอห์นก็นับเป็นน้องคนสุดท้อง อย่างไรก็ตามในสายตาของจอห์น มันนับถือเจ้าแย๊ปเพียงตัวเดียว โดยมันจะยอมเจ้าแย๊ปเป็นส่วนใหญ่ สำหรับอีกสองตัว จอห์นมันนับว่าอยู่ในระดับเดียวกับมัน โดยทั้งสองก็เป็นเหมือนลูกน้องเจ้าแย๊ปเหมือนกัน

สำหรับจอห์นกับโจซึ่งเป็นบางแก้วตัวผู้เหมือนกัน จะไม่ถูกกันมาก โดยส่วนใหญ่จะมีมูลเหตุจากการอิจฉาเรื่องของกิน และจอห์นเป็นหมาที่ได้นอนอยู่ในบ้าน ต่างกับตัวอื่นโดยจะนอนอยู่ในครัว โดยแม่จะล่ามโซ่ไว้เวลานอน ไม่งั้นมันก็จะไปค้นหาของกินจากถังขยะ (ทำตัวเหมือนสุนัขอดอยากมาก)

ปัญญาการนับอาวุโสของจอห์นกับสุนัขตัวอื่นภายในบ้าน ไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่ แต่กับผมนี่ล่ะสิที่เป็นปัญหา ในตอนที่ซื้อจอห์นมานั้น ผมก็เป็นคนหนึ่งที่ดูแลมันตั้งแต่ยังเด็กๆ มานอนเล่นอยู่ในครัวในตอนกลางคืนเป็นเพื่อนมันในบางครั้ง เพราะตอนมาใหม่ๆ คาดว่ามันจะคิดถึงแม่ของมัน ร้องตลอดเวลาตอนกลางคืน คงจะกลัวด้วยมั้ง ซึ่งการที่นำมันมานอนในครัวตั้งแต่เด็กทำให้มันเคยชินและไม่ยอมนอนข้างนอกบ้านอีกเลย
พอเลี้ยงจอห์นอยู่ได้ไม่กี่เดือนผมก็ต้องไปเรียนต่อต่างประเทศเป็นเวลาหนึ่งปี ซึ่งตอนนั้นจอห์นก็ยังอายุไม่กี่เดือน ยังไม่ผลัดขนนุ่มๆ ของมันเป็นบางแก้วที่โตเต็มวัย ซึ่งการที่เป็นหมาเด็กตัวใหม่ในบ้าน คาดว่าจอห์นคงถูกตามใจอย่างมาก ได้กินอะไรมากกว่าคนอื่น (สุนัข) เนื่องจากเวลาอยู่ในครัวเวลาใครอยู่มันก็จะคอยขอของกิน โดยทำหน้าตาน่ารัก ยกมือเป็นระวิงเพื่อสะกิดเรียกร้องความสนใจ

ปัญหาเกิดขึ้นเมื่อผมเรียนจบกลับมาอยู่บ้าน สำหรับเจ้าสามตัวนั้นก็ไม่มีปัญหาแต่อย่างใด เพราะว่าอยู่กันมาหลายปี ไม่นานมันก็จำได้ สำหรับเจ้าจอห์นซึ่งมันจำไม่ได้ว่าผมเคยรู้จักกับมันมา เพราะไปตั้งแต่มันยังเด็ก ต้องใช้เวลาหลายวันกว่ามันจะยอมรับผมเป็นสมาชิกใหม่ในบ้าน (ในสายตาของมัน)

อย่างไรก็ตามแม้ว่าจอห์นจะให้การยอมรับผมเป็นสมาชิกในบ้าน แต่ว่าความนับถือที่มีต่อผมมันน้อยกว่าเจ้าแย๊ปซึ่งเป็นสุนัขพี่ใหญ่ ผมอยู่ในระดับอาวุโสที่ต่ำที่สุดเพราะว่าเป็นสมาชิกใหม่ของบ้าน !!! สำหรับผมซึ่งเป็นลูกคนสุดท้องในบ้าน ซึ่งมีอาวุโสต่ำสุดมาตลอด เรื่องนี่ไม่ใช่เรื่องใหม่เลย .... แต่มันคาดไม่ถึงเท่านั้นว่าผมจะมีอาวุโสต่ำกว่าสุนัข

ผมเป็นสมาชิก (มนุษย์) คนเดียวในบ้านที่จอห์นจะขู่ เวลาที่ทำอะไรให้ไม่พอใจ หรือแม้แต่เวลากลับบ้านดึกๆ แล้วเดินเข้าห้องครัว มันก็จะขู่ เพราะว่าเหมือนไปรบกวนที่พักผ่อนของมัน และเวลาเล่นกับมันแรงๆ มันก็จะแรงกลับ มีหลายครั้งที่ผมเป็นแผลเพราะเขี้ยวของมัน ซึ่งบางครั้งก็โกรธและทะเลาะกับมัน บางทีก็งอนไม่เล่น ไม่คุย กับมันหลายวัน ทำให้มันซึมไปเหมือนกัน จนแม่ต้องบอกว่า “ไปทะเลาะกับมันทำไม มันเป็นหมา มันไม่รู้เรื่อง” ... ไม่จริงครับ มันรู้เรื่อง รู้ดีเสียด้วย เจ้านี่มันร้าย

อย่างไรก็ตามมันก็เชื่อฟังผมในบางครั้ง เช่นเวลาเรียกให้ไปเข้ากรง มันก็เข้า ทำให้ผมพอมีศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์เหลืออยู่บ้าง

แต่ว่าในสายตาของจอห์น ผมก็เป็นเพื่อนที่ดีของมันคนหนึ่ง เพราะเป็นไม่กี่คนในบ้านที่สามารถเล่นแรงๆ กับมันได้ เช่น แย่งของกัน วิ่งไล่จับ มันก็ดีใจทุกครั้งที่ผมกลับบ้านเร็ว มีหลายครั้งที่มันดีใจมาก จนฉี่ราด เวลาที่ผมกลับบ้านก่อนพระอาทิตย์ตก แต่ว่าพอกลับเข้าไปในครัวที่เป็นที่มั่นของมัน มันก็จะขู่ผมเหมือนเดิม แม่ก็มักจะบอกว่า “มันขู่เพราะอยากเล่นด้วย” เพื่อไม่ให้เราทะเลาะกัน... แต่สำหรับผมคิดว่ามันขู่จริงๆ นะ

(เขียนเมื่อ ๒ สิงหาคม ๒๕๕๑)

No comments:

Post a Comment